رشته فیزیک

علم فیزیک یکی از قدیمی‌ترین علوم طبیعی است و اخترشناسی قدیمی‌ترین مبحث آن است. با استناد به منابع موثق، هزاران سال پیش از میلاد مسیح، اقوامی همچون سومری‌ها و مصریان باستان تحقیقاتی پیشگویانه‌ای از حرکت خورشید، ماه و ستارگان داشته‌اند. رشته فیزیک علوم طبیعی مطالعه‌ی ماده، حرکت و رفتار آن در فضا-زمان، و هستارهای مرتبط با انرژی و نیرو است. علم فیزیک بطور کلی علم قوانین حاکم بر طبیعت است و از مفاهیمی چون انرژی، نیرو، جرم، بار الکتریکی، جریان الکتریکی، میدان الکتریکی، الکترومغناطیس، فضا، زمان، اتم و نورشناسی استفاده می‌کند. این رشته‌ی جذاب دانش کشف و استفاده عملی از قوانین و روابط حاکم بر پدیده‌های طبیعی نامگذاری شده و مبنای این دانش بر تجربه و آزمایش استوار است.

رشته‌ فیزیک در دوره‌ی کارشناسی دارای ۵ گرایش اتمی، مولکولی، هسته‌ای، حالت جامد، هواشناسی و نجوم است. 

فیزیک اتمی-مولکولی که به فیزیک جدید مربوط می‌شود، از زمانی ظهور پیدا کرد که دانشمندان متوجه شدند کوچک‌ترین جز در طبیعت اتم نیست بلکه اتم از اجزای کوچک‌تری به نام الکترون‌ها تشکیل شده است. به عبارت ساده‌تر، رشته فیزیک اتمی به بررسی نقل و انتقال‌های الکترون‌های اطراف هسته می‌پردازد و خواص آن‌ها را بررسی می‌کند. در فیزیک هسته‌ای، خود هسته، مورد مطالعه و بررسی قرار می‌گیرد. در این گرایش دانشمندان و متخصصان چگونگی تشکیل هسته، نیروهای حکمفرمای بین هسته و در نتیجه میزان انرژی آزاد شده در واکنش‌های انجام شده را مورد بررسی قرار می‌دهند. 

گرایش حالت جامد که مربوط به سیستم‌های بس ذره‌ای مخصوصا جامدات است، به بررسی بلورهای جامدات و خواص اپتیکی، مکانیکی، الکتریکی و صوتی امواجی که در آن منتشر می‌شوند، می‌پردازد. مطالعه دانش مربوط به کریستال‌ها و ویژگی‌های فیزیکی آن‌ها به گرایش حالت جامد برمی‌گردد.

گرایش هواشناسی بسیار محدودتر از سه گرایش ذکر شده است. این گرایش اطلاعات پایه‌ای و متنوعی درباره‌ی انواع پدیده‌های جوی و برخورد علمی با آن‌ها را ارائه می‌دهد. با مطالعه گرایش هواشناسی می‌توان شرایط تغییر آب و هوا و پارامترهای ایجاد کننده‌ی این تغییرات را بررسی کرد. 

گرایش نجوم از سه بخش نجوم رصدی، اخترشناسی و کیهان‌شناسی تشکیل شده است.

بخش نجوم با جنبه‌ی مشاهداتی، پدیده‌های مختلف نجومی را رصد، ثبت و سپس از آن‌ها عکس گرفته و طیف آن‌ها را مورد سنجش قرار می‌دهد. در اخترشناسی که جنبه‌ی نظری دارد، مرحله‌ی قرارگیری ستارگان و اتفاقاتی که برایشان می‌افتد مورد بررسی قرار می‌گیرد. بخش کیهان‌شناسی علیرغم اینکه زیاد جنبه‌ی نجومی ندارد اما پیشرفتش را مدیون علم نجوم است. این گرایش به طور کلاسیک به چگونگی ایجاد جهان و تشکیل ساختاری‌های کهکشانی مانند خوشه‌ها و ابر خوشه‌ها می‌پردازد.